Segun Odutola verhuisde zeven jaar geleden naar Almere. Hij worstelde met een alcoholverslaving en depressie en woonde bij het Leger des Heils. Het is daar, waar hij besloot zijn leven ten goede te veranderen en nuchter te worden. Nu heeft hij eindelijk zijn eigen huis en gemeenschap gevonden. Met zijn verhaal wil hij de mensen van Almere laten zien dat het mogelijk is om te veranderen, en dat we elkaar beter moeten leren kennen voordat we een oordeel vellen. In het Kwintes buurt centrum vertelt Segun over de impact die het wonen in Almere op zijn leven heeft gehad.
Waarom kwam je aanvankelijk naar Almere?
Ik kwam aanvankelijk naar Almere omdat ik een beter leven wilde. Ik was een alcoholist en daar ben ik niet trots op. Ik wilde veranderen en dat is hetgeen wat me motiveerde om uit de Bijlmer te verhuizen en naar Almere te gaan.
Ik vond Almere meteen al leuk, vanaf het moment dat ik naar Nederland kwam. Het is vredig en rustig. Ik heb hier altijd al willen wonen. Dus, toen de tijd rijp was en ik het gevoel had dat ik de Bijlmer wilde verlaten, was Almere de enige keuze die ik had. Ik vroeg een paar vrienden om hulp en kreeg een kamer in Kruidenwijk. Ik ben hier in mijn eentje naartoe gekomen. In de Bijlmer woonde ik ook alleen.
Je hebt onlangs je eigen plek hier in Almere gekregen, hoe voelt dat voor je?
Het geeft me een volmaakt gevoel, ik ben erg gelukkig. Ik heb hier heel lang op gewacht. Ik kwam uit een hele donkere periode omdat ik was verslaafd aan alcohol. Dat is een zeer donkere plek om te zijn en het feit dat ik eruit ben gekomen, met hulp van het Leger des Heils, voelt heel goed.
Het Leger des Heils was mijn thuis voor de afgelopen vier jaar. Het zijn hele lieve en geweldige mensen; ze geven me alle liefde en steun die ik nodig heb. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik nu eindelijk mijn eigen plekje heb. Het is een leerzaam proces voor mij geweest. Het is moeilijk, maar gelukkig kon ik het volhouden. Ik merkte dat ik ongemakkelijke keuzes moest maken, omdat er voor mij maar één uitweg was, er is geen ontsnapping. Ik ga niet terug naar mijn oude leven. Dus, ik moest hieraan vasthouden en het dag voor dag nemen. Vandaag de dag, ben ik erg trots op mezelf en wil ik daarvoor mede het Leger des Heils bedanken. Ze hebben alles gedaan wat mogelijk was, zonder hen zou ik vandaag geen huis hebben gehad.
Wat heb je geleerd tijdens je tijd bij het Leger des Heils?
Ik ben erdoor gegroeid en heb een andere benadering gekregen van hoe ik dingen zie, en hoe ik op dingen reageer. Ik kon gaan zitten en heroverwegen wat er gezegd werd of hoe mensen zich tegenover mij gedroegen. Omdat ik weet dat ik een goed persoon ben, reageerde ik vroeger heel irrationeel als iemand iets deed wat ik niet wilde of niet leuk vond. Tijdens mijn tijd bij het Leger des Heils, veranderde dat veel. Want als ik ervoor blijf kiezen om zo te reageren, betekent dat dat ik geen groei doormaak. Nu neem ik de tijd om te begrijpen waarom mensen dingen doen, het is eigenlijk een soort verandering van mindset.
Voel je je verbonden met de stad Almere?
Ja, ik voel me erg verbonden met de stad Almere, en ik kan ook met vertrouwen zeggen dat ik me hier thuis voel.
Had je dat eerder in Nederland, voordat je in Almere was?
Nee, ik heb mezelf hier in Almere pas echt gevonden. Ik heb mijn doel gevonden, en dat is wat ik wil blijven doen. Het is maatschappelijk werk en ik kan dat doen door wat ik heb meegemaakt. Als ik dit de rest van mijn leven hier mag uitoefenen, dan zal ik gelukkig zijn.
Hoe is je ervaring in Almere tot nu toe geweest de afgelopen 7 jaar?
Ik ben hier zeven jaar geleden naartoe verhuisd, en ik begon in 2019 met een behandeling voor mijn verslaving. Ik ben twee behandelingen ondergaan, maar helaas ben ik toen teruggevallen. Uiteindelijk is het me toch gelukt met de hulp van het Leger des Heils. Er was daar een werkneemster en zij speelde een grote rol hierin. Ik ben een gelovige man en ik ga naar de kerk. Op de een of andere manier, door haar, werd mijn gebed verhoord. Ik denk dat ik hier niet zou zijn geweest zonder God. Ook al was het in het begin moeilijk, het is een enorme zegen geweest, die hele zeven jaar.
Nu werk je bij het Kwintes buurt centrum, hoe ben je hier terechtgekomen?
Ik kwam hier, net zoals elke andere bezoeker, gewoon om te ontspannen en weg te komen van waar ik vroeger woonde. Af en toe sprak ik met mensen waardoor zij mijn verhaal leerden kennen. Toen ik deze kans aangeboden kreeg, accepteerde ik die graag omdat ik iets wilde doen. Zo ben ik hier terechtgekomen.
Segun voor de ingang van het Kwintes buurtcentrum. Beeld: Marit in ‘t Veen
Ik hou van dit werk. Er zijn veel mensen die ik zie worstelen, het was een leven dat ik ook heb geleefd, en ik vind dat ik nu iets terug moet doen. Werkend hier als vrijwilliger, ontmoet ik veel nieuwe mensen en dat is een genoegen. Ik hou echt van deze plek.
Denk je dat plekken zoals deze belangrijk zijn voor steden?
Ja, het is zeker belangrijk omdat veel mensen het moeilijk hebben, en sommigen dakloos zijn. Maar zelfs voor mensen met een huis is het belangrijk om te socialiseren en met andere mensen te praten, want als je alleen binnen bent, kun je denken dat de hele wereld tegen je is. Dus, wanneer je hier komt heb je veel groepen, een pooltafel, er is gratis thee, gratis koffie en internet. Je kunt hier je tijd doorbrengen. En je ontmoet veel geweldige mensen.
Ik zie iedereen als gelijk. We hebben allemaal uitdagingen in het leven en als we onszelf beter leren kennen, zullen we begrijpen dat we niet alleen zijn in deze wereld. De meeste dingen die we meemaken zijn niet onze schuld. We maken fouten en we moeten ze erkennen, en proberen het beter te doen wanneer we beter weten. Maar het belangrijkste is om elkaar te respecteren. Voor mij is het een dagelijkse bezigheid, hierheen komen, nieuwe mensen ontmoeten en praten over uitdagingen.
Beeld: Marit in ‘t Veen
Hoe ziet een typische dag hier voor jou eruit?
Mijn typische dag hier, begint met het zitten bij de receptie om mensen binnen te laten. Mensen komen hier langs die afspraken hebben met hun begeleider, dus wat ik hier vooral doe, is mensen rondleiden en de weg wijzen. Als ik wat vrije tijd heb, ga ik zitten en praat ik met mensen.
Beeld: Marit in ‘t Veen
Wat inspireert je?
Goede mensen. Elkaar zien als gelijkwaardig en proberen te begrijpen waarom we dingen doen en hoe we dingen zien. De realiteit is dat het helaas vaak niet zo werkt voor veel mensen. Maar dat is wel wat mij inspireert, goede mensen.
Heb je doelen voor de toekomst die je nog wilt bereiken?
Ja, ik wil mijn eigen podcast hebben, omdat ik mijn verhaal wil delen en anderen wil helpen. Het is niet bedoeld op een geld genererende manier, ik ben niet materialistisch en ik ben nu erg tevreden.
Ik bleef mezelf continu vragen stellen zoals: ‘Waarom is mijn leven zo moeilijk?’ Maar nu begrijp ik het. Er zijn niet veel mensen die uit de situatie kunnen komen, waar ik uit ben gekomen. Ik weet dat er geen weg meer terug is naar waar ik vandaan kom. Ik heb op allerlei manieren harde lessen geleerd. Ik wil mensen laten weten dat het haalbaar is, het is moeilijk, maar het is mogelijk. Ik heb zelf mentale problemen doorgemaakt zoals depressie, het horen van stemmen en hallucinaties. Toen ik mensen dat vertelde, kan ik me voorstellen dat ze dachten dat ik gek was, en dat was ik ook. Ik draag mijn schaamte nu als gewaad, ik schaam me er niet meer voor. Het was een leven dat ik heb geleefd en waar ik niet trots op ben. Maar wil ik erover praten en de samenleving ermee helpen? Absoluut.
Denk je dat de mensen hier in Almere meer bewust moeten worden van verhalen zoals die van jou?
Ja, dat is heel belangrijk. Ik geloof dat mensen zich er wel van bewust zijn, maar dat ze het meestal vermijden. Wat mensen vroeger altijd tegen me zeiden was: ‘Stop gewoon met drinken’. Tot ze me begonnen te begrijpen. We hebben allemaal aanmoediging en begrip nodig.
Welk advies zou je iemand geven die momenteel worstelt met verslaving of depressie?
Het eerste belangrijke punt is dat ze zich begrepen moeten voelen. Die verbinding moet er zijn. Als je iemand laat weten dat het niet hun schuld is en dat slechte dingen gebeuren bij goede mensen, helpt dat heel erg. Dus, mijn advies zou zijn om te praten met mensen die je begrepen laten voelen.
Waar ben je het meest trots op als je terugkijkt op je reis?
Hetgeen waar ik het meest trots op ben, ben ikzelf. Het mezelf toestaan om door deze verandering heen te gaan. Accepteren dat ik mijn leven ga veranderen en het dan ook doen.
Wat wil je dat mensen in Almere van jouw verhaal leren?
Ik wil dat mensen uit mijn verhaal leren dat niets onmogelijk is, als je het wilt. Het is niet gemakkelijk, maar je moet een besluit nemen om de juiste weg te kiezen.
Is er iets dat je hebt geleerd van de mensen hier in Almere?
Ja, ze zijn erg tolerant. Er zijn superfijne mensen hier. Om een plek zoals deze binnen te lopen bijvoorbeeld, een buurt centrum, moet je met allerlei soorten mensen werken. Ze weten niet hoe je vannacht hebt geslapen of wat er in je omgaat, mensen dragen die emoties met zich mee. Maar ze vragen je gewoon: ‘Wil je erover praten?’ De eerste keer dat ik hier kwam, kwam Marissa, met wie ik nu werk, naar me toe en wreef over mijn arm toen ze me begroette. Als ik het haar nu vertel, herinnert ze het zich niet eens meer, maar het betekende zo veel voor mij. De werknemers hier zijn zeer professioneel en ze begrijpen ze waarom ze elke ochtend opstaan om hierheen te komen.
Het gaat erom, om een ander in jezelf terug te zien en een vriendelijk benadering te hebben.
Segun met collega Marissa. Beeld: Marit in ‘t Veen
Heb je hier in Almere je gemeenschap gevonden?
Ja, absoluut. Zowel waar ik nu ben, als waar ik eerder was, bij het Leger des Heils. In het leven maak je vooruitgang, ik kwam hier als een verslaafde en ben er schoon uitgekomen. Nu heb ik hier mijn eigen plekje. Als ik ga zitten en reflecteer besef ik mij dat deze hele reis me heeft veranderd. Ik voel me echt verbonden met Almere als geheel.
Dit bericht is gemaakt door Pepper Jochem en Marit in ‘t Veen – studenten Journalistiek aan de Hogeschool Utrecht. In het kader van een project hebben ze voor 1Almere dit verhaal geschreven.