In de Almeerse wijk Stedenwijk ligt een bescheiden boot aangemeerd; het drijvende huis van Stefhano Promes. Na een periode van wisselende woonplekken leeft hij nu op het water. Tijdens de pop-up redactie van 1Almere meldde hij zich om te vertellen over zijn ervaring met wonen op een boot.
Stefhano komt oorspronkelijk uit Rotterdam en heeft een leven vol omzwervingen achter de rug. Hij woonde in verschillende huizen, maar telkens liep het mis. “Ik heb meerdere keren een huis verloren. Op straat gestaan. Dan weer een kamertje gezocht, weer op een kamertje gewoond. Op een gegeven moment dacht ik: fuck it man, ik ga voor de vrijheid.”
Over zijn schouders hangt een opvallende Pikachu-rugtas. Voor Stefhano is het meer dan een praktische tas. “Pikachu is klein, schattig, maar als het moet, is hij krachtig. Zo voel ik me ook,” zegt hij lachend. “Ik ben vriendelijk, maar als het nodig is, kom ik voor mezelf en mijn dierbaren op.”
De keuze voor het water
Stefhano’s keuze om op een boot te wonen was voor hem geen plotselinge beslissing. Twee maanden voordat hij zijn huis verloor, had hij een droom die voor hem een duidelijke boodschap bracht. “Ik kreeg een visioen”, vertelt hij. “Mijn voorouders en de Winti-spiritualiteit gaven me de boodschap: ‘Je gaat geen woning meer zoeken, want je kunt niet met mensen omgaan. Je gaat gewoon op een boot wonen.”
Winti, een Afro-Surinaamse spirituele traditie, erkent diepe verbindingen met de natuur en de elementen. Water speelt daarin een centrale rol. Voor Stefhano was de keuze duidelijk: hij moest het water op. “Ik ben altijd al verbonden geweest met water,” legt hij uit.
Niet veel later kocht hij in Friesland het schip waar hij nu op woont. “Op een boot leef ik vrij, ik hoef geen rekening te houden met buren, en niemand kan mij vertellen hoe ik moet leven.” Tijdens het maken van de foto’s voor dit artikel pakt hij opeens een asbak en vult die met water. Hij laat het water op de grond druppelen. “Dat is mooi, want dan zie je mij met de zon en het water.”
Regeltjes en scheepswrakken
Officieel mag Stefhano niet lang op één plek verblijven. Volgens de regels mogen boten korter dan 4,5 meter maximaal 72 uur achter elkaar aan een passantenligplaats liggen, tenzij anders aangegeven. Daarna moet de boot minimaal 48 uur ergens anders liggen. Om binnen de regels te blijven, verplaatst Stefhano zijn boot regelmatig.
Stefhano ziet zijn manier van leven als een mogelijke oplossing voor anderen die geen vaste woonplek hebben. Hij pleit voor een project waarbij verlaten boten worden opgeknapt en beschikbaar worden gesteld aan mensen die anders op straat belanden. “Er liggen zoveel boten te vergaan, terwijl er mensen zijn die een thuis zoeken. Waarom kunnen we die twee niet verbinden?”
Hij ziet daarbij ook een rol voor mensen die bij het Leger des Heils verblijven. “Bij het Leger des Heils zijn er veel mensen met gouden handen. Waarom zetten we ze niet in om boten op te knappen? Dan leren ze een vak en bouwen ze aan hun toekomst.” Stefhano verbleef zelf ooit korte tijd bij het Leger des Heils. “Voor mij was het even een rustplek, maar ik wist dat ik iets anders wilde. Ik wilde niet afhankelijk blijven.”
Zijn droom is om ooit naar Suriname te varen.“In Suriname heb je zoveel water, maar weinig wordt ermee gedaan. Ik zou daar boten willen opknappen en gebruiken voor mensen die het nodig hebben, net zoals hier.” Voor nu werkt hij echter nog aan zijn eigen boot. “Ik ben mijn boot nog aan het opknappen. Eerst dit, dan de rest.”
Een stad op het water
Volgens Stefhano wordt Almere niet genoeg als waterstad benut. “Er is hier geen partyboot, geen pannenkoekenboot. We kunnen zoveel meer doen met de ruimte op het water.” Hij zou graag als havenmeester aan de slag willen, om een bruisende gemeenschap op het water op te bouwen. “Kinderen hebben plekken nodig waar ze kunnen spelen, mensen hebben plekken nodig om te ontspannen. We moeten Almere laten bruisen.”