“Hij had een goede baan en had altijd een antwoord klaar. En toen opeens was hij was er niet meer.” Tijdens de vroege dinsdagochtend liepen ongeveer 50 Almeerders mee met de Walk Into The Light wandeltocht om mensen te herdenken die zelfmoord pleegden. Verslaggever Daan van den Bor liep mee en schreef zijn ervaring op.
Anthony was de eerste die ik tegenkwam bij verzamellocatie De Bruis in Almere Buiten. Hij liep mee om zijn broer te herdenken. Anthony’s broer heeft bijna een jaar geleden zelfmoord gepleegd. Anthony liep samen met zijn moeder tijdens de wandeling. Ze wilde iets doen om hem te herinneren.
Aan het begin van de wandeling werden alle wandelaars welkom geheten en werden de mensen van de organisatie voorgesteld. De burgemeester werd ook voorgesteld en liep ook mee op deze frisse, dinsdagmorgen op Wereld Suïcide Preventie dag.
Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.
Nadat de klok 6 uur had geslagen, verliet de groep het pand in stilte. Het gezelschap bestond uit veel verschillende mensen: jong, oud, alleen en ook stelletjes. Langzamerhand begon de groep met elkaar in gesprek te gaan, ook ik. Ik wandelde naast Sytske, zij is in haar werk veel met het onderwerp bezig, maar heeft zelf ook een suïcide meegemaakt in haar vriendenkring: “Dat was in 1989, eigenlijk in een vorig leven zullen we maar zeggen.”
Sytske legt uit hoe moeilijk het is om mensen te verliezen. De tocht zou volgens haar kunnen helpen om het onderwerp landelijk onder de aandacht te brengen. “Als je dit zelf hebt meegemaakt in je vriendenkring, dan pas merk je hoe moeilijk het is om iemand hiervan te weerhouden.” Ze vertelt een anekdote uit een gesprek dat ze voerde met de moeder van haar overleden vriend. “Zijn moeder zei: joh toen ik met hem in gesprek ging, hij had al een poging gedaan. Ik was hem eigenlijk al kwijt. Hij was mentaal al weg’.”
En soms zit daar volgens Sytske een moeilijke conclusie aan vast: “Mensen die je nog kunt terughouden, laten zich uiteindelijk helpen. Maar mensen die echt overtuigd zijn dat dit leven niet meer voor hen is, kun je niet meer tegenhouden. Dat moet je uiteindelijk ook respecteren en accepteren.”
Ik vond het een erg heftig verhaal. Toen ik Sytske’s uitleg hoorde, begreep ik haar beter. Haar verdriet is al lang geleden, maar het feit dat Sytske hier nog steeds veel aan denkt, vond ik wel aangrijpend.
Na een derde van de tocht, werd de groep bij elkaar geroepen en nam burgemeester Hein van der Loo het woord. Hij vertelde een persoonlijk verhaal over een klasgenoot op de middelbare school die ‘er opeens niet meer was’. De burgemeester wees er ook op dat er veel instanties zijn die je kan benaderen als je suïcidale gedachten hebt of het vermoeden hebt dat iemand anders dat heeft.
Na een persoonlijk verhaal van een van de vertrouwenspersonen, was het laatste deel van de wandeling aangebroken. De lantaarnpalen gingen langzamerhand een voor een uit en het begon langzaam maar zeker licht te worden. Toen sprak ik Inge. Vorig jaar liep ze mee met de Amsterdamse editie, die 10 kilometer was. Zij vertelde dat ze al veel mensen heeft verloren door suïcide, ook haar man.
Zelf heeft ze dit inmiddels een plekje kunnen geven: “Maar zo’n initiatief als dit vind ik wel mooi.” In de week van de Suïcide preventie draagt ze ook vaak het lintje, ter nagedachtenis aan haar man. “Op mijn werk vragen mensen altijd aan mij waarom ik dat lintje draag, wat mooie gesprekken oplevert.”
Toen de wandelgroep terugkwam bij de Bruis stond er ontbijt klaar voor de wandelaars. De verhalen gingen verder toen iedereen het ontbijt had gepakt en aan de tafels ging zitten. Zo raakte ik aan de praat met Bridget*. Zij vertelde dat ze al 8 jaar kampt met suïcidale gedachtes. “Als iemand mij zo ziet, denkt diegene dat mij niets mankeert en dat ik helemaal happy ben, maar dat zit toch heel anders.”
Bridget* merkt op dat dit soort initiatieven ertoe bijdragen dat het onderwerp meer besproken wordt. “Veel mensen hebben moeite om hun verhaal te vertellen en door dit soort initiatieven kom je in aanraking met mensen die hetzelfde meemaken of die het veel mee maken met hun werk.”
Na het ontbijt vertrok iedereen richting huis of naar kantoor. Toen ik naar de redactie ging, had ik een enigszins dubbel gevoel. Tijdens de wandeling heb ik heftige verhalen gehoord, maar het was indrukwekkend om te horen hoe mensen met hun rouwproces omgaan.
* = Dit is een gefingeerde naam, naam is bekend bij de redactie.
