Mensen helpen, dat doet vrijwilliger Caroline Penning uit Almere het liefst. “Daar laad ik mijn accu mee op”, vertelt de 65-jarige duizendpoot. Ze is op zes verschillende plekken vrijwilliger, van terminale zorg tot coaching voor jongeren.
Caroline werd op 26 februari 1959 geboren in de Jordaan in Amsterdam. “Het is eigenlijk Carolina Regina, maar iedereen noemt me Caroline”, vertelt ze. Ze groeide op als enig kind. “Ik kom uit een gezin met strikte regels. Mijn vader vond dat vrouwen thuis hoorden en niet moesten werken. Maar dat hield mij niet tegen. Ik had altijd al de drang om iets te betekenen voor anderen.”
Samen met haar man en drie kinderen woonden ze in Amsterdam Zuid. “We woonden vlakbij het oude Ajaxstadion. De verbouwingen daar zorgden voor veel stof, en dat maakte mijn kinderen, die al astmatisch waren, continu ziek. Het werd tijd voor verandering.” Uiteindelijk verhuisde het gezin naar Almere, waar ze 27 jaar in Muziekwijk woonden. Tegenwoordig woont Caroline in de Kruidenwijk.
Van opvang tot sieraden
Caroline begon haar carrière met het runnen van een buitenschoolse opvang, BSO Poepieloepie, speciaal gericht op kinderen met een rugzakje of beperking. “Ik heb twaalf jaar lang kinderen opgevangen die op de grote kinderopvangcentra niet konden aarden. Juist de kinderen die wat teruggetrokken zijn, vonden bij mij hun plek. Helaas moest ik in 2012 stoppen, omdat het financieel niet meer haalbaar was.”
Daarna stortte ze zich op andere hobby: edelstenen slijpen. “Ik heb acht jaar lang sieraden gemaakt en verkocht via mijn bedrijfje ‘Hart voor Sieraden’. Het was mijn manier om creatief bezig te zijn, iets wat ik altijd al wilde doen.”
Terminale zorg
In 2008 begon Caroline met vrijwilligerswerk in de terminale zorg bij Held in Huis. “Als vrijwilliger begeleid ik mensen in hun laatste fase van het leven. Ik ben er voor hen tot het einde, en soms zelfs daarna.” Ze helpt families om rust te vinden in moeilijke tijden, en neemt waar nodig de praktische zaken op zich. “Het is bijzonder werk, altijd met een lach en een traan.”
Mensen herkennen mij vaak aan mijn koptelefoon. Ik luister het liefst naar R&B, hiphop, soul, disco en zelfs hardcore.
“Na het overlijden van een cliënt neem ik een week rust om bij te komen, met muziek als mijn uitlaatklep”, vertelt Caroline. “Mensen herkennen mij vaak aan mijn koptelefoon. Ik luister het liefst naar R&B, hiphop, soul, disco en zelfs hardcore. Muziek helpt me om afscheid te nemen.”
Caroline probeert in haar werk een brug te slaan tussen de patiënt en diens familie. “Soms krijgen families een kort lontje, vooral als de ziekte lang duurt. Dan stap ik in om hen wat lucht te geven. Ik maak ook draaiboeken voor de nabestaanden, zodat alles duidelijk is als de tijd daar is.” Ze ziet haar werk als een vorm van ondersteuning die verder gaat dan alleen fysieke zorg. “Ik probeer mensen te helpen de juiste keuzes te maken, ook op emotioneel vlak. Soms hou ik zelfs na het overlijden nog contact met de familie, totdat ze aangeven dat het genoeg is.”
Coachen
Naast de terminale zorg is Caroline op vele andere fronten actief. Op dinsdag en donderdag werkt ze als gastvrouw en barmedewerker in het buurthuis De Draaikolk, en op woensdagmiddag helpt ze in een verpleegtehuis in de Literatuurwijk. “Ik ondersteun ook cliënten bij VMCA Burennetwerk. Ik bezoek bijvoorbeeld weduwnaars die eenzaam zijn en moeite hebben met alleen zijn. Dat soort gesprekken betekenen veel voor mensen.”
Daarnaast coacht Caroline dames bij de Schoor Participatie Fabriek en de Blijfgroep, waar ze vrouwen helpt die veel meegemaakt hebben. “Ik probeer hen assertiever te maken en klaar te stomen voor de arbeidsmarkt.” Ook begeleidt ze groep 8-leerlingen bij hun overgang naar de middelbare school via het project ‘School is Cool’. “Ik leer hen omgaan met de veranderingen waar ze tegenaan lopen.”
Duizendpoot
Ondanks haar drukke schema heeft Caroline op maandag en vrijdag tijd voor zichzelf. “Dan ben ik vaak te vinden in het AC Jan Steen van Kwintes in Haven, een dagbesteding voor mensen met een beperking. Vrijwilligers mogen daar ook komen.” Op deze dagen doet ze wat rustiger aan, maar stilzitten is niets voor haar.
“Mensen noemen me een duizendpoot,” zegt ze lachend. “Ik doe van alles en ik krijg er zoveel voor terug. Sommige mensen vragen me weleens wat ik verdien met mijn vrijwilligerswerk. Mijn antwoord is altijd hetzelfde: niets in geld, maar een hoop in waardering. Ik doe het voor de mensen die blij zijn als ze me zien, die met een glimlach voor het raam op me wachten. Dat is waar ik mijn energie uit haal.”
Leuk geschreven. Het leven van Carolina ( ik ben van een heel vroeg vriendschap tijdperk) en zo ziet Carolina haar leven er echt uit in een notendop. Ze geniet van al haar contacten zowel toen ze jong was en wij nog op school zaten als nu, altijd een helpende hand of op zoek naar een oplossing.
Wat een leuk interview met Caroline. Ik herken haar er 100% in.
Ik ben vrijwilligers coördinator bij woonzorgcentrum Archipel waar Caroline vrijwilligers werk staat. Ze is een topper.
Wat een ontzettend mooi interview! Caroline is bij ons (Blijf Groep) een onmisbare vrijwilliger, we kunnen altijd op haar bouwen en ze is een geweldige coach voor onze dames.
Wat een kanjer zo veelzijdig en enthousiast, je bent een topper teamplayer Caroline 💪