Almere
Almeerder Abed zit inmiddels al zes weken vast in Gaza: ‘Ik ben bang’
Steeds minder drinkwater, geen meel meer om brood te bakken en ondertussen gaan de beschietingen nog steeds door. Het is de dagelijkse realiteit van Almeerder Abed Al Attar. Hij zit al ruim zes weken opgesloten in Gaza en wil niets liever dan terug naar Almere.
Op zondag was hij weer bij de grens in Rafah. Voor de zoveelste keer. En ook voor de zoveelste keer tevergeefs. De grensovergang in het zuiden van Gaza naar Egypte is de enige vluchtroute voor Abed. Hij komt met een Nederlands paspoort in aanmerking om het gebied te verlaten, maar hij wordt er niet doorgelaten.
Niet op de lijst
Iedere dag hangt er bij de grens een lijst met namen van mensen die Gaza uit mogen. Het enige dat de ambassade en het ministerie van Buitenlandse Zaken kunnen doen, is het aanleveren van de namen van de Nederlanders die op basis van hun paspoort in aanmerking komen voor een vertrek. Ze hebben geen invloed op wie er uiteindelijk ook daadwerkelijk op de lijst komt die op de grenspost wordt gespijkerd.
Abed zit ondertussen weer in het midden van Gaza, in Deir al-Balah, in huis bij zijn ouders. Het Israëlische leger liet bij nieuwszender CNN weten dat in het weekend de militaire acties bij Rafah tijdelijk werden gestaakt in verband met ‘humanitaire doeleinden’. Ook zou er op maandag mogelijk een algemeen staakt het vuren zijn. “Ik merk er niets van. Het vuren is helaas nog steeds niet gestopt”, laat hij weten.
“We hebben heel weinig hulp hier.”— Abed Al Attar, Almeerder
Bruiloft
Abed leeft in Almere met zijn vrouw en twee jonge kinderen. Hij ging begin oktober in zijn eentje voor een bruiloft van zijn neef naar Gaza. Sinds de aanslag van Hamas op 7 oktober zit de zonnepanelenmonteur opgesloten bij zijn ouders. Hij heeft wel telefonisch contact met zijn vrouw. In de eerste weken zag hij hoe alles om hem heen kapot werd geschoten. Dit gebeurt nog steeds en omstandigheden worden volgens hem alsmaar moeilijker.
Het eten en drinken wordt steeds schaarser en Abed weet nauwelijks hoe hij hier nog aan moet komen: “We hebben heel weinig hulp hier. Het Rode Kruis doet wel wat, maar dat gaat heel moeizaam. Ook omdat het Rode Kruis niet alle plekken kan bereiken.”
Bang voor veiligheid
Ook de druk op de veiligheid neemt toe. En niet alleen door de dagelijkse beschietingen. Abed wil alleen bovenstaande foto van zichzelf delen bij de grensovergang. Beelden of foto’s van zijn omstandigheden laat hij liever niet zien, ook niet via social media. Hij is bang dat ‘ze’ hem weten te vinden: “Het is vanwege de veiligheid. Alle sociale medianetwerken worden gemonitord. Voor de zekerheid doe ik dat niet.”
Hij kan ondertussen niets anders doen dan afwachten en dat maakt hem bijna hopeloos: “Ik ben bang. Het is een catastrofale situatie. Alles wordt vernietigd. Ik wil hier zo snel mogelijk weg.”
